นางบำเรอยอดรัก
ทะเลทรายสีทองอันร้อนระอุ ไอแดดเต้นรำระริกไหวอยู่ในอากาศ ผืนทรายที่สะท้อนแสงแดดทอดยาวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาจดแผ่นฟ้าสีสวย ทัศนียภาพสุดแสนน่าภิรมย์ แต่กระนั้นก็ไม่อาจซ่อนเร้นความโหดร้ายของดินแดนทะเลทรายให้เลือนหายไปจากสายตาได้เลยแม้แต่น้อย เฉกเช่นเดียวกับความเวิ้งว้างเดียวดายที่ปกคลุมผืนทรายไม่เคยแปรเปลี่ยน
พระราชวังใหญ่สีขาวที่สร้างขึ้นมาจากหินอ่อนเนื้อดีงามจับตา ตั้งอยู่ใจกลางโอเอซิสขนาดใหญ่ที่สุดของประเทศความาร์ แม้จะอยู่ท่ามกลางทะเลทรายที่ถูกแสงแดดยามเที่ยงวันแผดเผา แต่ก็ดูเหมือนมันจะเย็นฉ่ำใจ มากกว่าภายในพระราชวังที่ติดแอร์ชั้นดีเสียอีก
"ยังไงฉันก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นใช่ไหม!" "พะย่ะค่ะ" จบเสียงสั่นๆของอำมาตย์วัยชรา ฮิมรานตบโต๊ะทำงานโบราณที่ทำด้วยไม้ขัดมันสุดหรูจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แม้ภายในใจจะรู้สึกเกลียดตัวเองนักที่ไม่อาจระงับอารมณ์เอาไว้ได้
ฮิมรานยังจดจำเรือนร่างอรชรในชุดแส็กสีฟ้าสะอาดตาที่เซถลาเข้ามาในอ้อมแขนของเขาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั้นได้เป็นอย่างดี กลิ่นหอมอ่อนๆของเรือนกายยังติดจมูกเขาไม่ลบเลือน...
แต่ความงามจอมปลอมนั้นก็ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงจิตใจที่แน่วแน่ของเขาได้ เพราะเขาไม่ต้องการแต่งงานกับหล่อน เขามีปัญญาแสวงหาผู้หญิงที่คู่ควรจะเป็นแม่ของลูกตัวเองได้ ไม่จำเป็นที่จะต้องให้ใครมาบงการ แม้กระทั่งมารดาเลี้ยงของตนเอง

