นิยายจีนชุด หญิงงามจำแลงรัก 4 เล่ม (ขายยกชุด) พร้อมที่คั่นหนังสือ ผู้เขียน หูเตี๋ย

จอมโจรพยศรัก ชุด หญิงงามจำแลงรัก

ต้นหลิวนอกหน้าต่างเริ่มแตกใบอ่อน อากาศเหน็บหนาวต้นวสันต์กล่าวคำอำลา เมฆขาวบนฟ้าครามเคลื่อนตัวช้าๆ ใสกระจ่างดุจประกายน้ำ งามระยับจับตาน่ายินดียิ่ง ไม่ว่าใครที่ได้เห็นต่างล้วนรู้สึกเคลิบเคลิ้ม ลี่กัวคุณหนูสามสกุลหลินนั่งมองแสงแห่งวสันตฤดูนิ่ง เข็มปักผ้าในมือยังคงถูกถือค้างไว้เช่นนั้น ไม่มีวี่แววว่าจะจรดลงบนผ้าที่ขึงแน่นอยู่บนสะดึงเป็นครั้งที่สอง นางถอนหายใจเบาๆ

พี่น้องที่เหลือทั้งสามต่างพร้อมใจกันเตะขานาง ขณะที่นางกำลังจะร้องโอดครวญนั่งเอง พวกพี่น้องทั้งหลายก็ต่างยกนิ้วชี้จรดลงบนริมฝีปากคู่สวย ส่งสัญญาปรามนางไม่ให้ส่งเสียงอยู่เป็นนานสองนาน "อย่าเอ็ดไป" ลี่หว่านผู้เป็นพี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนไม่อาจแผ่วเบาได้อีก "หรือเจ้าไม่กลัวท่านพ่อได้ยินเข้า หากท่านพ่อได้ยินเจ้าถอนหายใจเช่นนี้ล่ะก็ คงไม่พ้นต้องได้นั่งคัดคัมภีร์จริยวัตรยาวยืดไม่ต่ำกว่าสองชั่วยามเป็นแน่"

ลี่กัวก้มหน้าจัดการกับงานฝีมือยุ่งยากในมือต่อด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย "ท่านพ่อเป็นถึงหมอเทวดาชื่อดัง เป็นวีรบุรุษผู้กล้าแห่งยุทธภพ นึงไม่ถึงว่าในสมองกลับมีแต่ฟางหญ้า ทำตัวเลอะเลือนได้ถึงเพียงนี้ นี่มันยุคใดเข้าไปแล้ว สตรีบ้านอื่นต่างล้วนขี่ม้าเตะลูกหนัง พวกเรากลับถูกขังให้อยู่บ้านท่องบัญญัติสตรี ทำงานฝีมือ" บรรดาพี่น้องที่เหลือต่างจุปากห้ามนางอย่างเอาเป็นเอาตาย ลี่กัวถูกเตะเข้าอีกหลายเท้า

หมอปีศาจแสนรัก ชุด หญิงงามจำแลงรัก

"นี่ ท่านไม่เชื่อใจข้ากระนั้นหรือ" ลี่กัวดุ "ข้าดูเหมือนสตรีไร้ความสามารถพวกนั้นหรือไรกัน" ก็เพราะนางมีความสามารถมากเกินไปต่างหากเล่า ถึงทำให้บุรุษเช่นเขาดูไร้ประโยชน์ เขายังคงคิดดิ้นรนขัดขืน แต่ลี่กัวกลับรั้งศีรษะเขาให้หันกลับมาหานาง ก่อนจะบรรจงจุมพิตอ่อนโยนลงบนริมฝีปากเขารวดเร็ว ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ทันตั้งตัว แม้จะบอกว่าพวกเขาต่างครอบครองหัวใจของอีกฝ่าย ดวงใจเชื่อมโยงถึงกัน แต่แม้มีจิตพิศวาส ก็มิควรก้าวล่วงจรรยา การทำตนสนิทสนมกันเช่นนี้ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีมาก่อน

อูเหออดไม่ได้ที่จะกดอุ้งมือของตนเองลงบนศีรษะของลี่กัว ดูดซับกลิ่นหอมของนางด้วยใจระส่ำ แต่ทันใดนั้นเองลำคอเขาก็เย็นวาบ ทันทีที่เสียงกริ๊กดัง อูเหอที่กลับมามีสติก็ได้แต่ตะลึงคลำสร้อยระย้าบนคอตนเอง เพียงชั่วพริบตา ลี่กัวก็โยงโซ่ทองม่วงดำเข้ากับที่แขวนคบเพลิงบนรถม้าอย่างรวดเร็วอสนีบาต ไม่เปิดโอกาสให้ผู้ใดได้ทันปิดหู "ลี่กัว" อูเหอร้องคำราม แต่กลับถูกนางสกัดจุดไว้ ไม่อาจพูดอันใดออกมาได้อีก

พ่อค้าซ่อนกลรัก ชุดหญิงงามจำแลงรัก

จันทร์สว่างกระจ่างกลางฟ้า แสงจันทร์ทาบอยู่บนพื้นจนดูราวก่อจากแผ่นเงิน สายลมเอื่อยพัดผ่านลำธาร ความรู้สึกเย็นสบายทำให้นางประหวัดถึงเสียงลำธารที่บ้านเกิด ทั้งใกล้ไกลต่างอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมล้ำกำซาบของดอกบัวในยามราตรีที่เห็นเพียง เงาตะคุ่มสีแดงเลือนราง นางเอนกายพิงอยู่กับรั้วหยกขาว ก้มหน้ามองพระจันทร์ในน้ำ ประกายน้ำพลิ้วไหวระยิบระยับรางเลือนดูราวกับมิได้อยู่ในแดนมนุษย์

สายลมแผ่วพัดอาภรณ์ตัวในของนาง เส้นผมยาวสยายแทบระถึงพื้นและแขนเสื้อที่พลิ้วไหวทำให้นางดูราวกับเป็นเซียนเทพที่ถูกขับลงมายังโลกมนุษย์ พร้อมที่จะลอยละล่องไปตามสายลมแสงจันทร์งดงามและกลิ่นหอมจรุงของหมู่มวลบุปผาทำเอานางเคลิบเคลิ้มส่วนคนที่มองก็เคลิบเคลิ้มอยู่กับใบหน้างดงามและท่วงท่าราวกับเทพธิดาของนาง

"เจ้าเป็นใคร ข้าไม่เคยพบเห็นเจ้ามาก่อน" น้ำเสียงแผ่วเบาของใครบางคนดังขึ้นบริเวณแนวกำแพงหิน ลี่หว่านตกใจเมื่อพบว่ามีคนยืนอยู่ที่นั่นจึงรีบทะยานร่างขึ้นบนยอดไม้ "ช้าก่อน เจ้าเป็นใคร เจ้าเป็นมนุษย์หรือเทพธิดา บอกชื่อแซ่เจ้าให้ข้ารู้ได้หรือไม่ คนผู้นั้นยังคงไล่ตาม นางตกใจพยายามหนีสุดกำลัง

อาจารย์ยอดรัก ชุดหญิงงามจำแลงรัก

ราวกับตุ๊กตาที่สร้างขึ้นจากหิมะ ใบหน้างดงามไร้ผู้ใดเทียบเทียมนั้น นอกจากคิ้วกับดวงตาแล้วทุกสิ่งทุกอย่างแทบขาวโพลนไปจนสิ้น แม้แต่ริมฝีปากก็ยังซีดจนกลายเป็นสีชมพูจางๆ เส้นผมดำขลับยาวเกือบจรดพื้น ห่อคลุมเรือนร่างไว้ด้วยอาภรณ์สีขาว แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นบุรุษแต่ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรีก็ล้วนชวนให้ใจเต้นระส่ำทั้งนั้น เพียงแต่ดวงตาแสนงดงามคู่นั้นกลับราวกับหล่อมาจากน้ำแข็ง เย็นยะเยือกร้างไร้ซึ่งความรู้สึกทั้งปวง คนที่เผลอสบตาต่างล้วนหนาวสะท้านไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

ประหนึ่งความเย็นอันว่างเปล่าที่สามารถกลืนกินทุกสิ่ง คล้ายกับนัยน์ตาของสัตว์ร้ายไร้ความรู้สึกที่กำลังจับจ้องมองเหยื่อ เสี่ยวซย่ากับเสี่ยวชิวกอดกันแน่นด้วยความกลัว มีเพียงลี่ผิงเท่านั้นที่กล้าเผชิญหน้ามองดูบุรุษที่ราวกับภูตหิมะผู้นี้ เขามองดูมือของตนเอง "นึกไม่ถึง นึกไม่ถึงว่าแม้แต่แรงจะฆ่าคนก็ยังไม่มี" เขาค้อมเอวหยิบหมวกปีกกว้างขึ้นมา ร่างกายซวนเซสองสามทีก่อนจะเป็นลมล้มหมดสติไป