นิยายจีน อสุรากับยาใจ เล่ม 1-3 จบ (ขายยกชุด) ผู้เขียน เยว่เซี่ยจิงหู

รายละเอียด : อสุรากับยาใจ เล่ม 1

อสุรากับยาใจ

ต้นปีเจี่ยอู่ เมืองหนิงหย่าง แคว้นหวงเหลียงเกิดอุทกภัยครั้งใหญ่ เหตุการณ์ในคราวนั้นมีผู้บาดเจ็บล้มตายมิใช่น้อย กว่าแสนคนที่ต้องหลั่งโลหิตหรือแม้กระทั่งสังเวยชีวิตตนเองให้กับภัยธรรมชาติโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ เพียงชั่งพริบตาเดียวเท่านั้นเมืองที่เคยเจริญรุ่งเรืองในอดีตก็กลายเป็นสถานที่รกร้าง

ณ คอกวัวแห่งหนึ่งบริเวณทุ่งร้างนอกเมือง ชาวบ้านเกือบสิบชีวิตลี้ภัยมาจากเมืองหนิงหย่วนต่างกำลังทยอยเข้ามาอาศัยสถานที่ซึ่งปราศจากสื่งมีชีวิตใดๆ แห่งนี้เป็นที่พำนักพักพิง "หลัวซีอวี้" หรือที่ใครต่อใครต่างพากันเรียกว่า "หลัวซี" กำลังเงยหน้าขึ้นมองก้อนเมฆเทามืดครึ้มเย็นยะเยือกที่ก่อตัวเป็นก้อนกระจายไปทั่วท้องฟ้า จากนั้นก็ก้มหน้าลงมองเสื้อผ้าตนที่โดนฝนจนเปียกชุ่ม ใบหน้าเล็กผอมเท่าฝ่ามือปรากฏความรู้สึกยินดีออกมาเพียงเล็กน้อยโชคดียิ่งนัก โชคดีที่ "ร่างกายของนางร่างนี้" เพิ่งมีอายุเพียงสิบเอ็ดปีเท่านั้น อีกทั้งยังเล็กและผอมแห้งหาได้ดึงดูดความสนใจของชายใดไม่ หากโตกว่านี้อีกสักหลายปี เสื้อผ้าบางๆ เปี่ยงแนบร่างเช่นนี้คงได้เห็นอกเห็นสะโพกชัดเจนเป็นแน่ ครั้นหวนนึกถึงสภาพของหญิงสาวสองคนที่ถูกข่มเหงระหว่างทางเมื่อหลายวันก่อนก็ตัวสั่นเทิ้มขึ้นทันใด สองแขนผอมบางของหลังซีออกแรงกอดพื้นชื้นๆ ไม่ก็ท่อนในอ้อมอกแน่นขึ้น

รายละเอียด : อสุรากับยาใจ เล่ม 2

อสุรากับยาใจ

ณ จุดพักม้า เมื่อหลัวซีมองเห็นที่ที่เรียกว่าจุดพักม้าเบื้องหน้า หญิงสาวก็ดีใจเสียจนแทบจะลุกขึ้นมาเต้น เพราะตลอดทางที่ผ่านมานางไม่ได้นอนหลับสบายแม้แต่วันเดียว กลางวันร้อนจนทนแทบไม่ไหวกลางคืนกลับหนาวแทบทนไม่ได้ ซ้ำระหว่างทางยังอาจพบอันตรายได้ตลอดเวลา ถึงจะอยู่ในโลงศพแต่ก็พลอยอกสั่นขวัญแขวนไปด้วย ในขณะเดียวกันยังต้องคอยกังวลถึงอารมณ์ของท่านจอมมาร กลัวคนผู้นี้จะโมโหแล้วอาละวาดทิ้งนางกับเป๋าเป่าไว้ในสถานที่ที่แม้แต่นกยังไม่ขับถ่ายจนต้องกลายเป็นศพตากแห้ง

ด้งนั้นนางจึงพยายามทำตัวให้อยู่ในสายตาของเขาอยู่ตลอดเวลาตั้งใจปรนนิบัติสุดความสามารถ แต่พอมีเรื่องให้ต้องขบคิดก็ยากทีจะทำใจให้สงบ หากได้พักก็คงเป็นช่วงกลางคืนที่ท่านจอมมารกอดนางไว้ โดยที่นางต้องนอนซบอยู่ข้างกายเขาอย่างไม่กล้าขัดขืนเท่านั้นถึงจะได้งีบพักบ้าง

ด้วยเหตุนี้เมื่อเห็นจุดพักม้าหลัวซีจึงดีใจอย่างบอกไม่ถูกทว่าสีหน้าของผู้เฒ่าเก่อ องครักษ์ลี่ และกลุ่มชายชุดดำที่ถูกเรียกว่าสิบสองกระบี่กลับไม่มีความยินดีแม้แต่น้อย สีหน้าของพวกเขานอกจากไม่คลายความหวาดระแวงยังเคร่งเครียดขึ้นอีกหลายส่วนสองเท้าไม่เพียงไม่ก้าวไปข้างหน้าแต่ยังก้าวถอยหลังแล้วหยุดนิ่งอยู่กับที่

ความคิดของหลัวซีหยุดชะงักไปชั่วขณะ ด้วยความสงสัยจึงเริ่มพิจารณาธงบนเสาเหล็กที่ถูกแดดแผดเผาจนมองแทบไม่เห็นตัวอักษรหลังจากเพ่งอยู่นานก็อ่านได้ว่า "ถ้ำเซียวจิน" ถ้ำเซียวจิน เป็นสถานที่อันไดกัน? ด้วยสภาพทะเลทรายที่แสนโหดร้ายทำให้รอบด้านไม่มีผู้คนพักอาศัย หากแต่บริเวณนี้กลับมีผาหินสีดำขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านสามารถกำบังพายุทรายและแสงแดด ได้เปรียบเสมือนประภาคารกลางทะเลทรายอันเวิ้งว้างดึงดูดให้ผู้คนตรงเข้าหา

นี่ก็คือจุดพักม้าของทะเลทรายหนึ่งเส้นฟ้า ถ้ำเซียวจิน เมื่อเอ่ยถึงถ้ำเซียวจินชาวบ้านทั่วไปอาจไม่รู้จัก แต่เหล่าผู้ต้องหาบนป้ายประกาศจับทั่วแผ่นดินไม่มีใครไม่รู้จัก เพราะสภาพอากาศที่เลวร้ายและอันตรายจากพายุทะเลทรายที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตสามารถสกัดกั้นทุกย่างก้าวของทุกผู้คน ดังนั้นทะเลทรายเวิ้งว้างแห่งนี้จึงกลายเป็นสถานที่หลบภัยของเหล่าโจรร้ายที่ทางการต้องการตัว ขอเพียงพวกเขาก้าวเข้าสู่ทะเลทรายหนึ่งเส้นฟ้า ต่อให้เหล่าองครักษ์เสื้อแพรและมือปราบที่ติดตามไม่ลดละราวกับมีจมูกสุนัขงอก หากรู้ว่าพวกเขาหลบอยู่ที่ถ้ำเซียวจินแห่งนี้ก็จะไม่กล้าติดตามมา

ในที่สุดถ้ำเซียวจินตจึงค่อยๆ กลายเป็นสวรรค์ของเหล่าคนโฉดชั่ว ไม่ว่าจะเป็นผู้กล้าในยุทธภพ ผู้ที่พเนจรไปทุกหนแห่งหรือเหล่าอาชญาการที่สังหารคนปล้นชิงทรัพย์ ทั้งหมดล้วนอยู่ที่นี่ทั้งสิ้น อีกทั้งพวกเขามิได้มากันตัวเปล่า ต่างนำสมบัติมากมายติดตัวมาด้วย สถานที่แห่งนี้จึงเปลี่ยนจากถ้ำหินที่ไม่มีคนรู้จักเมื่อหลายปีก่อน มาเป็นถ้ำเซียวจินที่มีชื่อเสียงโด่งดังในวันนี้ ที่สำคัญที่สุด ที่นี่ยังเลี้ยงอูฐตัวอ้วนพีที่ชำนาญการเดินทางในทะเลทรายไว้เป็นจำนวนมาก ยิ่งทำให้เงินทองไหลมาเทมาไม่ขาดมือ

รายละเอียด : อสุรากับยาใจ เล่ม 3

อรุสรากับยาใจ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แม่นางหลัว แม่นางหลัว ในที่สุดข้าก็สกัดตัวยาจากไม้ประคำโพธิสัตว์สำเร็จแล้ว" ผู้เฒ่าเก่อวิ่งตะโกนเสียงดังด้วยท่าทางเหมือนคนสติไม่สมประกอบ ผู้เป็นหมอเทวดาที่เคยแต่งกายสะอาดเรียบร้อยตลอดทางที่เดินทางกลับมา บัดนี้กลับมีสภาพเหมือนขอทานสกปรก หนวดเคราเลอะน้ำยาสีน้ำตาลเหนียว ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนก เสื้อผ้าไม่ได้เปลี่ยนมากี่วันก็ยังยากที่จะรู้ แม้กระทั่งรองเท้าก็ไม่ได้สวม

"ชู่ " หลัวซีรีบก้าวออกมาจากห้องแล้วยกมือห้าม "ผู้เฒ่าเก่อเบาๆ หน่อยท่านจอมมารเพิ่งหลับ" "อ้อๆ ท่านจอมมารหลับแล้ว เราต้องพูดกันเบาๆ หน่อย" ในที่สุดผู้เฒ่าเก่อที่ได้สติคืนมาก็พูดจาเป็นปกติ

หลัวซีตามผู้เฒ่าเก่อไปที่ห้องยา ภายในห้องดูเลอะเทอะ มีขวดหยกวางอยู่สองใบในขวดนั้นคือตัวยาที่สกัดมาจากสร้อยประคำโพธิสัตว์มันมีสีเขียวลักษณะเหนียวข้นเล็กน้อย เดิมไม้โพธิสัตว์ไม่มีน้ำจึงต้องอาศัยสมุนไพรจำนวนมากเป็นตัวช่วย ผ่านขั้นตอนการกลั่นมากมายหลายขั้นตอน กลั่นครั้งครั้งเล่า ขั้นตอนเหล่านั้นล้วนเต็มไปด้วยความยากลำบาก ผสมส่วนผสมเข้าด้วยกันอย่างไร อัตราส่วนเท่าไหร่จะควบคุมความร้อนของไฟและเวลาอย่างไร จะเอาชนะความล้มเหลวที่ผ่านมาได้อย่างไร หากไม่ใช่ผู้มีประสบการณ์มากเช่นเขา ไม่ใช่เพราะมีความหลงไหลในวิชาแพทย์ ไม่แม้แต่จะยอมแพ้ มุ่งมั่นศึกษาโดยไม่กินไม่นอน ก็คงยากที่จะสกัดออกมาได้

อย่าว่าแต่สร้อยประคำไม้โพธิสัตว์พวงเดียว ต่อให้มีสิบพวงแปดพวงก็คงเหมือนฝนที่ตกลงไปในแม่น้ำ แม้กระทั่งเงาของความสำเร็จก็อย่าหวังจะได้เห็น หลังซีฟังแล้วก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน นางจัองมองไปที่ขวดหยกพลางถามว่า "นี่คือยาที่ปรุงขึ้นตามตำรับยาโบราณอย่างนั้นรึ?" เยี่ยมจริงๆ ผู้เฒ่าเก่อ ทันเวลาพอดี ท่านไม่รู้หรอกว่าเมื่อครู่นี้ท่านจอมมารตกอยู่ในอันตรายมากแค่ไหน อีกนิดเดียวอาการกำเริบ เคราะห์ดีที่ท่านจอมมารยับยั้งพิษเอาไว้ได้ด้วยตนเองแต่ก็ทำให้เหนื่อยมาก ข้าคิดว่าช่วงนี้พิษคงไม่กำเริบอีกแน่ เรารีบมาขจัดพิษให้ท่านจอมมารกันเถอะ"

"อะไรนะ อาการของท่านจอมมารเกือบกำเริบ เกิดอะไรขึ้น?" ผู้เฒ่าเก่อที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการสกัดน้ำจากไม้โพธิสัตว์หรี่ตาแล้วถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทันที หลัวซีจึงเล่าเรื่องความเปลี่ยนแปลงของเสียงกระพรวนและอาการของท่านจอมมารตอนที่พิษกำเริบในวันนี้ให้ชายชราฟัง "เรื่องนี้มีพิรุธ มีพิรุธ ข้าจะไปพบท่านจอมมาร" ผู้เฒ่าเก่อลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "โปรดรอสักครู่เถิด กว่าเขาจะหลับได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผู้เฒ่าเก่ออย่าเพิ่งไปรบกวนจะดีกว่า สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือยาแก้พิษเราจะให้ท่านจอมมารดื่มยานี้ได้อย่างไร? ตราบใดยังไม่ได้ขจัดพิษ ข้าไม่มีวันสบายใจได้ ข้ากลัวจะมีอะไรเกิดขึ้น"