นิยาย ระบำดาว ผู้เขียน จามรี พรรณชมพู

หล่อนรู้สึกสบาย อบอุ่นและปลอดภัย เมื่อซุกอยู่กับแผ่นอกของเขาภายในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา ดาราลิลอิงอกเขาไว้อย่างใจลอย

เขาหายใจเข้ายาวลึก จนหล่อนทั้งได้ยินทั้งรู้สึก

ครู่ต่อมา เขาก็ดันร่างหล่อนออกห่าง

นัยน์ตาของเขาฉวยแววหมกมุ่น ริมฝีปากแย้มออกในอาการยิ้มคล้ายจะหยันใครสักคน

อาจจะเป็นตัวเขาเอง

ดาราลิลใจสั่นเล็กน้อยเมื่อแหงนหน้าขึ้นมองสบตาเขา

มือข้างหนึ่งของเขาเลื่อนมาแตะใต้คาง ดันขึ้นเล็กน้อย

เขาพินิจดวงหน้าของหล่อนนิ่งนาน

“อายุสิบแปดแล้วนี่” เขาพูด “โตเป็นสาวแล้ว อย่างน้อยก็โตพอที่จะ...”

เมื่อเขาก้มศีรษะลงมา แสงรางเลือนที่พอมองเห็นก็ถูกปิดจนมืดสนิท

หล่อนหลับตารับจุมพิตของเขา

เขาประทับริมฝีปากลงอย่างหนักหน่วง แต่ไม่อ้อยอิ่ง

“คุณไม่เหมาะสำหรับกล้วยไม้ หรือดอกกุหลาบ” เขาพูดเกือบเป็นกระซิบ ขณะที่ยังโอบกอดหล่อนไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง อีกมือที่ช้อนคางค่อยคลี่ออกเป็นประคองดวงหน้า จับตามองดวงตาของหล่อนที่เพิ่งจะเบิกจากอาการหลับพริ้ม “อย่างคุณควรจะใช้มะลิร้อยรัดเกล้าผม หรือแซมด้วยมะลิซ้อนพลับพลึงก็ได้ พุดซ้อนก็ไหว ถ้าคุณอยู่กับผม ผมจะไม่มีวันให้ดอกกุหลาบคุณ”