“ข้าบอกให้ออกไปข้างนอก เจ้าไม่ได้ยินหรือไง”
“ท่านไม่มีสิทธิ์มาสั่งข้า” นางโต้ตอบ
“งั้นรึ” เขากระตุกยิ้มนิดๆ มองเส้นผมที่กระเซอะกระเซิงด้วยความแปลกใจ ...นางใส่ชุดนอนของเขานี่นา
“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วออกไปข้างนอก อย่าชักช้าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าจะเปลี่ยนให้เจ้าเอง” เขากระซิบอย่างมาดร้าย ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก
“ซาฮาล... แล้วข้าจะเอาชุดที่ไหนใส่เล่า” เสียงตะโกนดังตามหลัง
“ก็หีบเสื้อผ้าของเจ้าไงล่ะ อย่ามัวถ่วงเวลาข้า มีร่ายกมันมาให้เจ้าแล้วไม่ใช่รึไง”
“ไม่มีใครเอาอะไรมาให้ข้าทั้งนั้น”
“อะไรกัน... งั้นมากับข้า” เขาฉุดข้อมือนางทันทีที่เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง แล้วตะโกนเสียงดังลั่นว่า “มีร่า”
เพียงไม่นาน...หญิงสาวร่างท้วมคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหมอบตรงหน้า
“เจ้าคะ?”
“หีบเสื้อผ้าของนางอยู่ที่ไหน...ข้าสั่งให้เจ้าเอามันไปไว้ข้างบนแล้วไม่ใช่รึ”
มีร่าก้มหน้าจนแทบจะติดพื้น ก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมาอย่างตะกุกตะกัก
“ข้าว่า เอ่อ เอ่อ...แต่เชลยอย่างนาง สวมแค่นั้นก็น่าจะพอแล้วนี่เจ้าคะ ข้าก็เลย...”
“ข้าถามว่าหีบของนางอยู่ที่ไหน... นี่เจ้าไม่รู้เลยหรือไง ว่าการขัดคำสั่งข้าจะมีโทษอย่างไร หรือว่าเจ้าอยากถูกทิ้งไว้กลางทะเลทรายมากกว่าจะทำงานให้ข้า”

