ขบวนส่งเสด็จผ่านเข้าสู่ด่านท่ามกลางการ ‘รับเสด็จ’ อย่างสมพระเกียรติ และแล้วไม่นานขบวนเหล่านั้นก็เคลื่อนผ่านไป ผู้ ‘ส่งเสด็จ’ แลตามไปจนลับตา...ใช่แล้ว วันนี้ ‘มงกุฎ’ องค์หนึ่งไร้บัลลังก์ แต่อีกไม่นาน ‘มงกุฎ’ องค์นั้นจะกลับมาประดับเป็นศรีสง่าแก่บัลลังก์
ไม่นาน กัษมิระจะได้ ‘มงกุฎ’ ของตนคืนมา
รอก่อน...กัษมิระ...วันนี้จงรอ รอด้วยความหวังอันภาคภูมิ!
หลับก่อน...กัษมิระ...ยามหลับ ความทรงจำจะหลั่งไหลคืนมา
เจ้าหญิงบนอาชาทรงสีขาว ภูษาม่วงเข้มเสมือนสีพระเนตร รอยแย้มพระโอษฐ์งามละมุน
“ลาก่อน...ศัลยา...”
ดวงหน้าของชายหนุ่มพริ้มละไม ริมฝีปากขมุบขมิบ เสียงนั้นดังอยู่เฉพาะในใจตน
“ไม่ลา...แต่จะรอ...จุฑาเสาวภาคย์!”
หลับเสีย...กัษมิระ...เจ้าหญิงโฉมงามพระองค์นั้นมิได้เสด็จไปไหน จะยังประทับอยู่ในความทรงจำ และเมื่อลืมตาอีกครั้ง เธอจะเสด็จกลับมา หลับเถิด...กัษมิระ...และรอ!