รอยแห่งความรักและคิดถึง “มอบให้ไว้แด่ผู้ที่สูญเสียรักลงอย่างสิ้นเชิง” ริมระเบียงหน้าบ้านไม้ร่มรื่น น้ำในสายคลองที่ไหลเอื่อย แม้ไม่ใสเช่นวันคืนเมื่อวัยเด็กจะข้นคล้ำไปบ้าง แต่เสียงธาร น้ำไหลก็ดีกว่าเสียงจอแจของสังคมขวักไขว่ ผมอาศัยร่มเงา ของบ้าน อาศัยความหอมหวานของครอบครัว อ่านเรื่องราว อันเสมือน หนึ่งความทรงจำ เช่นเดียวกับผู้เขียน…รอยอาลัย ผมคิดถึง…บ้านของเรา “คุณล่ะครับ ปีนี้ คุณได้เปลี่ยนแปลง ภาวะอะไรในบ้านบ้างหรือเปล่า คุณๆจะไม่จารึกภาพแห่ง ความสุขระหว่างพ่อ…แม่…ลูก…เพื่อกาลข้างหน้า ซึ่งรุดผ่านไป ไม่หยุดยั้งบ้างหรือครับ … คุณ คุณจะไม่เสียดายบ้างหรือ … ที่อนาคตภายหน้ายามแก่ตัวลง คุณจะไม่มีรอยประทับใจถึงวัย อันแสนหวานและความสุขอันอบอุ่นระหว่างชีวิตในบ้านบ้างเลย…?” ครอบครัว…บ้าน…ของเรา…ของรักของเรามักเริ่มต้น ณ ที่นี้ รอยอาลัย…ฝากรอยสัมผัสของชีวิตที่อบอุ่น หนักแน่นในความ ผูกพัน รอยความเชื่อมั่นต่อคนเป็นพ่อ รอยความรักของแม่อัน มากมายต่อลูก…และเคียงข้างพ่อเสมอ รอยความทรงจำของลูกๆ ของครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่งที่ทอดผ่านการบอกเล่าของ “นายตั้ม” … ทุกข์ สุข สนุกกับชีวิตตามวัย ตามวุฒิร่วมเดิน ช่วยเหลือ ผลักดัน เป็นความรักของกันและกัน และถึงวันที่ของรัก ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง ขอจงเข้มแข็งหนักแน่น เรายังมีโอกาส เป็นที่รักแก่คนอื่น และมีของรักอีกมากมายนัก ถ้าเรามัวร้องไห้ ให้แก่ของรักทุกชิ้น เราจะไม่มีน้ำตาเพียงพอต่อการสูญเสีย
#นิยายรัก #นิยายมือสอง #รอยอาลัย #โรสลาเรน

