นิยายชุด เจ้าอัคคีหวงรัก เล่ม 1-3 จบ (ขายยกชุด) ผู้เขียน อวี๋ฉิง

รายละเอียด : เจ้าอัคคีหวงรัก

เจ้าอัคคีหวงรัก เล่ม 1

"กลับไป? กลับไปที่ใดเล่า" "แน่นอนว่าต้องเป็นสถานที่ที่ท่านจากมา อายุขัยของท่านยังไม่หมด ย่อมต้องกลับไปใช้ชีวิตในหวงเฉา เจ็ดอารมณ์หกปรารถนาของมนุษย์รักโลภโกรธหลงเป็นเพียงความคิดชั่ววูบเท่านั้น ต่อให้ชุนฮวาของท่านยังมิได้ไปเกิดใหม่ แต่นางข้ามสะพานไน่เหอแล้ว ปล่อยวางไปก่อนท่านแล้วไม่ว่าอะไรก็ล้วนเจือจางและลืมเลือนไปจนสิ้น ไยท่านต้องยึดติดด้วย" หนานกงหล่างเงยหน้าทันใด รูม่านตาสีดำสนิทก็หดเกร็งกระทันหัน "นางลืมเลือนทุกอย่างหมดสิ้นแล้ว!?" เขาถามด้วยเสียงกราดเกรี้ยว เหลียนจวินตื่นตระหนก เขายอมรับว่าตัวเองขี้ขลาด จึงถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าวอย่างไม่เอาไหน "คือว่า..ไม่ใช่เฉพาะนางหรอก ขอเพียงข้ามสะพานไน่เหอไป ไม่ว่าใครก็ล้วนลืมเลือนทั้งสิ้นเรื่องนี้ยุติธรรมยิ่ง" "นางลืมสิ้นทุกอย่างแล้ว" เขาเช่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เจ้าอัคคีหวงรัก เล่ม 2

นาง..นางจะตายหรือไม่ พอความคิดนี้ผุดขึ้นมาก็มิสามารถขจัดออกไปได้อีก ความหวาดกลัวและความเจ็บปวดทับถมกัน ทำให้สติสัมปชัญญะเริ่มเลือนราง นางตัดใจจากพวกพี่ชายไม่ได้ นางยังมีสิ่งที่อยากทำอีกมากมาย ยังอยากจะประจบเอาใจพวกพี่ชาย อยากให้ใบหน้าของพวกเขามีรอยยิ้มตลอดไป ตกลงแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันชั่วชีวิต แต่ตอนนี้นางยังห่างไกลจากคำว่าแก่อีกไกลไม่ใช่หรือ ก่อนหน้านี้พี่ฉิวชุนยังคุยเล่นกับนาง บอกว่านางอายุมากแล้ว ช้าเร็วก็ต้องออกเรือนน่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีบุรุษที่ดีที่คู่ควรกับนาง เขายังสั่งนางว่าอย่าได้ลุ่มหลงคนงามที่ไม่เอาถ่านส่งเดช ตอนนั้นนางฟังแล้วเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แล้วตอบว่า "นางชอบทุกคนในเจ็ดอัคคีและตัดใจจากผู้ใดไม่ได้ทั้งนั้น จำเป็นต้องออกเรือนด้วยหรือ อยู่ในคฤหาสน์เจ็ดอัคคีตลอดไปไม่ได้หรือไร" นางยังรอให้เจ็ดอัคคีวางมือ จะได้อาศัยอยู่อย่างสงบด้วยกัน ใช้ชีวิตอย่างสุขสงบไปด้วยกัน

เจ้าอัคคีหวงรัก เล่ม 3

พอเหลียนจวินได้สติขึ้นมาอย่างสะลึมสะลืออีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมอกของหนานกงหล่าง เขาก้มหน้าโดยสัญชาตญาณมองเสื้อผ้าของตัวเองที่ยังอยู่ครบและลอบหัวเราะในใจเขาคิดอะไรอยู่นะ บุรุษสองคนนอนร่วมเตียงเดียวกันมิใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรสักหน่อย เขาจำได้ว่าพวกเขาดื่มในหอน้ำชาอย่างสนุกสนาน กว่าจะกลับถึงคฤหาสน์แปดพระพายก็เกือบยามหนึ่งแล้ว ทั้งยังล้มตัวนอนลงบนเตียงโดยไม่ได้กินอาหารค่ำด้วยซ้ำ เขาได้กลิ่นฝุ่นละอองจากร่างกายตัวเอง หนานกงหล่างก็ทนเขาที่ไม่ได้อาบน้ำได้ด้วยเขาแอบขยับตัวไปข้างหน้า สูดดมกลิ่นกายของหนานกงหล่าง เฮ้อ คนงามแม้จะเหนื่อยล้า แต่กลิ่นกายก็ยังน่าดมถึงเพียงนี้ ดวงตาคู่งามมองใบหน้ายามหลับใหลของหนานกงหล่างครู่หนึ่ง คนผู้นี้เหน็ดเหนื่อยเกินไปหรือ ถึงได้หลับสนิทถึงเพียงนี้ เหลียนจวินอยากจะฉวยโอกาสนี้หยิบควันธูปของตนเองกลับมากินสักเล็กน้อยเหลือเกิน แต่คนเราเมื่อให้สัญญาแล้วก็ย่อมมิอาจเสียสัจจะ จึงได้แต่ลอบถอนหายใจทีหนึ่ง เหลียนจวินอดใจไม่อยู่อีกครั้ง โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยและสูดดมกลิ่นกายของหนานกงหล่างยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ ไฉนคนผู้นี้จึงไม่มีกลิ่นเหงื่อแม้แต่น้อย ทั้งที่เสื้อก็ไม่ได้เปลี่ยน เห็นชัดว่าหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยเหมือนกับเขา แล้วไฉนกลิ่นกายจึงสดชื่นถึงเพียงนี้ เขาหลุบขนตาครุ่นคิด จู่ๆ ก็ตระหนักว่าตัวเองกำลังจะจูบปากของหนานกงหล่าน