หงส์ฟ้อนมังกรเหิน 1-2 (2 เล่มจบ)
เมื่อสติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับคืนมาในสมอง นางก็ตื่นขึ้นมานางรู้สึกเพียงปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ข้างหูราวกับยังมีเสียงวือๆ ดังก้องอยู่ นางลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก แสงจันทร์นวลลอดเข้าสู่ตา แต่เบื้องหน้ายังคงเลือนราง ดูเหมือนนางจะนอนอยู่ข้างแม่น้ำนอกเมือง เมื่อขยับนิ้วมือก็สามารถสัมผัสได้ถึงน้ำเย็นเฉียบและดินเปียกชื้น จมูกยังได้กลิ่นต้นหญ้า นางหายใจหอบ บนหัวรู้สึกเจ็บเป็นระลอก ครั้นยกมือขึ้นคิดจะลูบกลับพบว่าแขนหนักอึ้งผ่านไปนานกว่าจะลูบถึงหัว มือแตะถูกของเหลวคล้ายจะเป็นเลือด นางตะลึงไปชั่วครู่ข้าเป็นอะไรไป ชายผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาข้างกายนางแล้วถามอย่างร้อนใจ "เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ บาดเจ็บที่ใด" นางตอบอะไรไม่ได้ ความเจ็บทำให้สมาธิของนางแตกกระเจิง บนหัวดูเหมือนยังมีเลือดไหลอยู่นางพยายามกะพริบตา อยากมองหน้าชายผู้นี้ให้ชัดเจนแต่กลับเห็นเป็นโครงหน้ารางเลือน ชายผู้นั้นเหมือนจะไม่มีความอดทนรอให้นางได้สติ เขาดึงตัวนางขึ้นฝั่ง ยื่นมือเข้าไปลูบคลำในเสื้อผ้าของนางอยู่พักหนึ่ง ปากก็พร่ำพูด "ของล่ะ" ของ? ของอะไร เหมือนเสียงดังลอยมาจากที่ไกลๆ ในหูนางมีเสียงดังก้อง ฟังไม่ชัดเจน แต่ชายที่ลูบคลำหาของบนตัวนางผู้นั้นได้ยินมันแล้ว เขาชะงักก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไป ไม่นานคนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงโวยวายมาถึงข้างกายนาง พวกเขาถือคบไฟ ปากตะโกนเรียกเสียงดัง แต่แสงไฟสว่างเกินไปทำให้นางแสบตาจนต้องหลับตาลง ในที่สุดนางก็ได้ยินคำที่พวกเขาพูดอย่างชัดเจน "นางอยู่ที่นี่ หาเจอแล้ว หานางเจอแล้ว" ผู้ใดตามหาข้า

